In mijn broekzak rechtsvoor zie je de afdruk van mijn telefoon. Linksvoor een uitstulping van mijn sleutelbos en rechtsachter mijn portemonnee. Charmant staat het niet, sullig zelfs volgens sommigen. Gelukkig – of jammer genoeg – is mijn notitieboekje voor briljante ingevingen linksachter vrij dun. Hierin heb ik gekrast: ‘mannenzakkenprobleem’. Tijd om dit uit te werken.

Ik bekijk een vrouw tijdens mijn metrorit naar huis. Zij staat op vier meter afstand met haar rug naar me toe. Ik heb geen idee hoe oud ze is. Ze heeft lang blond haar en een goed zittende spijkerbroek. Net niet te strak. Ze draagt een donkerbruin suède jasje met bijpassende laarzen. Ze heeft duidelijk haar best gedaan om er aantrekkelijk uit te zien. Ik bewonder haar drie haltes. Dan draait ze zich om...

‘Fido Dido!’ zeg ik spontaan hardop op een terras. Ik schrik van mezelf. De twee vrouwen aan het tafeltje naast me kijken verbaasd op. ‘Sorry hoor,’ zeg ik. ‘Maar ik herken direct Fido Dido in het patroon van de aderen op je voet. (Fido Dido is het stripfiguurtje bekend van de 7UP reclame) 

Vlak na onze verhuizing hadden mijn vrouw en ik een heel weekend  uitgetrokken voor het indelen van onze slaapkamerkast.  Over de indeling zijn we het in grote lijnen snel eens:  Ik krijg de linkerkant, zij het middenstuk. Een groot gedeelte van de rechterkant – eigenlijk bedoeld voor gezamenlijk gebruik, lakens en dergelijke – krijgt zij van mij cadeau. Die geef ik liever weg dan dat ik haar uitleg probeer te begrijpen op mijn vraag: ‘Waarom zoveel laarsjes?’

Ik heb steil haar. Geen krul, golf of slag, niets van dat alles. Vind ik wel jammer. Mijn haar zit het beste wanneer het met tegenwind naar achteren waait. Natuurlijk is gel gebruiken een optie, maar ik ben daar niet zo van. Kom ik net fris onder de douche vandaag met gewassen haren, smeer ik er vervolgens een vette ‘modeling paste’ doorheen. Dat voelt gewoon niet goed.