In mijn broekzak rechtsvoor zie je de afdruk van mijn telefoon. Linksvoor een uitstulping van mijn sleutelbos en rechtsachter mijn portemonnee. Charmant staat het niet, sullig zelfs volgens sommigen. Gelukkig – of jammer genoeg – is mijn notitieboekje voor briljante ingevingen linksachter vrij dun. Hierin heb ik gekrast: ‘mannenzakkenprobleem’. Tijd om dit uit te werken.

Ik bekijk een vrouw tijdens mijn metrorit naar huis. Zij staat op vier meter afstand met haar rug naar me toe. Ik heb geen idee hoe oud ze is. Ze heeft lang blond haar en een goed zittende spijkerbroek. Net niet te strak. Ze draagt een donkerbruin suède jasje met bijpassende laarzen. Ze heeft duidelijk haar best gedaan om er aantrekkelijk uit te zien. Ik bewonder haar drie haltes. Dan draait ze zich om...

‘Fido Dido!’ zeg ik spontaan hardop op een terras. Ik schrik van mezelf. De twee vrouwen aan het tafeltje naast me kijken verbaasd op. ‘Sorry hoor,’ zeg ik. ‘Maar ik herken direct Fido Dido in het patroon van de aderen op je voet. (Fido Dido is het stripfiguurtje bekend van de 7UP reclame)