Chocoholic

Als een man van de letteren heb ik tijdens de Sinterklaasweken een hoop chocolade weggewerkt.

Denk maar niet dat chocoholisme alleen bij vrouwen voorkomt.

In mijn beginjaren ontdekte ik dat het (door vrouwen) als positief wordt ervaren als een man ook zijn vrouwelijke kant cultiveert. Dus ging ik enthousiast aan de slag met 'het eten van bonbons en lekkere taartjes en me daarna flink schuldig voelen'.

Had ik maar gekozen voor ‘goed luisteren’.

Nu ben ik een man die met een afwezige blik slechts de helft hoort van wat je zegt. Als wij samen in een koffietent zitten te praten, kijk ik niet langs je heen op zoek naar vrouwelijk schoon, zoals het een man betaamt. Ik ben slechts gefocust op de pralines en de chocolademousse in de vitrine achter je.

Als ik een vrouw was, kon ik gewoon met vriendinnen afspreken in een lunchroom. Dan bestelde ik een notenschuimtaartje of een latte macchiato met een slagroomtruffel. Als man doe je dit niet. Een man die zin heeft in een romige moccachino, bestelt een straffe dubbele espresso. Als hij behoefte heeft aan een smeuïge merengue punt, bestelt hij een croissant.

Image is everything.

Wanneer ik dan toch een cappuccino drink, pak ik het kopje altijd vast aan de kant waar het oortje niet zit. Dat geeft toch net dat beetje onbehouwen waarmee ik als man geloofwaardig blijf, terwijl ik de brownie restanten van mijn vingertoppen lik.

Alleen in de kroeg met vrienden kan ik tijdelijk ontsnappen aan mijn chocoholisme. Het enige waar ik dan op moet letten is dat ik regelmatig aan mijn bierviltje frunnik en het bierglas met het merk naar me toe draai.

In andere settings hoef je de komende dagen echt niet op mij te rekenen voor een goed gesprek.

Ik ben veel te druk bezig met het tellen van de kransjes in de kerstboom.

Fijne feestdagen,

Miro

PS. Help jij ook mee om meer begrip te kweken voor chocoholisme bij mannen? Haal het uit de taboesfeer en deel dit artikel met jouw netwerk via Facebook, LinkedIn, Twitter en Google+